Internationale Vrouwendag: Annelies Pilon bekent
Het is 8 maart 2015 en ik beken: ik ben feminist. Of anders gezegd, ik word feminist.
Tot nu heb ik altijd gedacht dat de strijd voor gelijke behandeling van mannen en vrouwen was gestreden door de Dolle Mina’s en dat mijn generatie gewoon op karakter, kwaliteit en eigen keus haar leven kon leiden. Natuurlijk, op veel plekken in de wereld is nog een wereld te winnen, maar niet hier, in West-Europa, in Nederland. Dacht ik.
Quota, glazen plafonds doorbreken, ieder jaar weer festivals op 8 maart: allemaal nogal overdreven. Dacht ik. Daar hebben wij vrouwen zelf en bewust voor gekozen. Dacht ik.
Naast de feiten (verschil in arbeidsparticipatie, ongelijke salarissen en weinig vrouwen aan de top), is de belangrijkste reden voor mijn bekentenis mijn dochter van tweeëneenhalf.
Met een meisje in huis kom je er achter hoe van heel jongs af aan een zekere beïnvloeding plaatsvindt over wat het verschil zou moeten zijn tussen jongens en meisjes. En misschien laat mijn geheugen mij in de steek, maar 30 jaar geleden was de kinderwereld helemaal niet zo blauw-roze als hij nu is. Ja, ik speelde met Barbies, maar ik had ook een groene fiets met een sticker van de Hulk.
Toen wij twee jaar geleden een nieuwe fiets voor onze zoon (nu zes) uitzochten, hebben we na ikweetniethoeveel fietsenwinkels uiteindelijke een fiets gevonden die niet roze K3/Hello Kitty/Barbie was en niet leger-, Ninja Turtles of voetbalthema. Gewoon een fiets in – hoe erg dat ook klinkt – neutrale kleuren. Nooit gedacht dat het zo moeilijk zou zijn. En dan heb ik het nog niet eens over de paarse Lego Friends. Maar om die kleuren gaat het uiteindelijk niet.
Nu dankzij ‘Frozen’ de prinsessenfase van onze dochter is aangebroken, valt op hoezeer speelgoed (en de bijbehorende marketing), maar ook boeken, het stereotype propageren van de hulpeloze, ontzettend mooie vrouw, die niets is zonder man. In deze video roept Elsa (uit Frozen) haar collega Disney-prinsessen tot de orde. Jullie waren zulke vrije, ondernemende en ambitieuze vrouwen en dat hebben jullie allemaal opgegeven voor een man!
In een boek over wat je als meisje later kunt worden, is de brandweer- of politievrouw in geen velden of wegen te bekennen. Nee, het is ballerina, juf of stewardess. Bijzonder eervolle beroepen, maar ineens realiseer je je dan ook dat in de boeken voor jongens geen meesters of stewards staan. Vind je het dan gek dat er bijna geen jongen meer kiest voor de Pabo?! Er groeit nu een generatie kinderen op die bijna exclusief van juffen les krijgt omdat er zo weinig meesters zijn. Terwijl het voor alle kinderen goed is om zowel mannen als vrouwen les te krijgen.
En zo komen we dan bij mijn bekentenis. Feminisme is niet iets van volwassen vrouwen, het begint al heel jong. Zo jong en zo geleidelijk, dat we het bijna niet merken. Maar misschien moeten we dan net als met quota toch ook heel bewust al onze dochters met treinen laten spelen en onze zonen met poppen. Het lijkt een achterhaalde filosofie uit de jaren zeventig van de 20e eeuw, maar het blijkt nog even actueel te zijn anno 2015.
Dus ja, ik word feminist. Uit pure noodzaak.
Annelies Pilon
