Ron Hillebrand en de Partij van de Arbeid

Half december ben ik door het gewest van de PvdA Zuid-Holland gekozen tot lijsttrekker voor de Provinciale Statenverkiezingen van maart 2015. Ik ben dankbaar voor dit vertrouwen en kijk er ontzettend naar uit om samen met de andere kandidaten en alle leden in de campagne aan de slag te gaan. Er zijn immers volop kiezers te winnen! Ik wil jullie graag vertellen waarom ik zo veel zin heb om voor onze partij alle uithoeken van onze mooie provincie in te trekken op weg naar 18 maart.

Mijn geloof in een betere toekomst en mijn vertrouwen in de Partij van de Arbeid zijn van kinds af aan onlosmakelijk met elkaar verbonden. Dat vertrouwen is nooit verdwenen, ook niet in tijden waarin de partij het moeilijk had. Ik ben in 1961 geboren in de Utrechtse volkswijk Zuilen. Mijn vader werkte in een van de vele metaalfabrieken rond het Amsterdams Rijnkanaal. Mijn moeder zorgde voor het gezin en werkte daarnaast een aantal uren per week in de manefacturenwinkel van mijn grootvader. Het was geen tijd van overvloed, maar er was geloof in de vooruitgang. Het fundament voor onze verzorgingsstaat was gelegd en de economie draaide op volle toeren.

In mijn vroege jeugd kwamen door de grote vraag naar arbeidskrachten in onze wijk steeds meer gastarbeiders wonen om het vele werk in de omliggende fabrieken te verrichten. Contact met hen was er eerlijk gezegd echter nauwelijks. De rechtse kabinetten die toen regeerden voerden geen integratiebeleid. De nieuwkomers kregen nauwelijks Nederlandse les, want op termijn zouden ze toch terugkeren naar hun eigen land. Hoe naïef om dat te denken. En wat een leugen om het uitblijven van integratie enkele decennia later met name de PvdA in de schoenen te schuiven.

Ik prijs mij gelukkig dat ik deel uitmaak van de Nederlandse partij bij uitstek die strijdt voor gelijke kansen, voor integratie en emancipatie van nieuwkomers. Het is de enige weg naar samenleven. Blijvende aandacht voor wederzijds contact tussen verschillende bevolkingsgroepen is wel hard nodig. En daarin heeft ook de provincie een rol. Ik was onlangs bij het Jeugdtheaterhuis om te praten over hoe zij er voor staan nadat de huidige coalitie tweederde van hun provinciale subsidie wegbezuinigde. Die positie is niet best, terwijl het juist dit soort culturele instellingen zijn die kinderen uit verschillende culturen kunnen samenbrengen en bijdragen aan een andere samenleving dan die van de twee gescheiden werelden waarin ik zelf opgroeide.

Mijn jeugd was zoals gezegd ook een tijd waarin het vertrouwen in een betere toekomst er volop was. De democratiseringsgolf spoelde over ons land en de kers op de taart kwam begin jaren zeventig met het kabinet Den Uyl. Wat al in de lucht hing, kwam binnen handbereik: de deling van kennis, inkomen en macht. Ik mocht eind jaren zeventig zelf met Joop Den Uyl in Utrecht canvassen. Hij heeft mij toen op heel jonge leeftijd definitief voor de sociaal democratie gewonnen.

Ik heb de PvdA in die jaren al leren kennen als mijn partij, de partij die altijd werkt aan een sterkere en een socialere samenleving. En een partij die ook altijd goede betrouwbare bestuurders leverde, zoals de gedegen ministers van Financiën Duisenberg, Bos en Dijsselbloem. Ik heb in de loop der jaren PvdA premiers en tal van ministers gezien die verantwoordelijkheid durfden te nemen als dat noodzakelijk was om verder te komen.

Dan denk ik bijvoorbeeld terug aan de WAO kwestie begin jaren negentig. Veel mensen waren in de economische crisis van jaren tachtig onder vooral rechtse kabinetten buiten het arbeidsproces geraakt en bijna een miljoen werden afgeschreven en belanden in de WAO. Het was uiteindelijk de PvdA die het tij moest keren en de verzorgingsstaat weer toekomstbestendig moest maken. Dat gebeurde niet zonder hevige spanningen, ook intern in onze partij. Maar stelt je eens voor dat wij het niet hadden gedaan en de WAO vooral de afschuifbak van het bedrijfsleven was gebleven?

Deed Wim Kok dan alleen maar goed? Ja veel wel, denk aan het homohuwelijk en de euthanasie, maar niet alles. In mijn ogen is onze grootste blunder geweest dat wij in de jaren negentig teveel geloof zijn gaan hechten aan de zegeningen van de vrije mark om te voorzien in onze welvaartsgroei en de markt hebben geaccepteerd als de veel te smalle basis voor de Europese eenwording. Het tegengaan van de uitwassen daarvan stelt ons vandaag voor nieuwe opgaven.

Je hoeft geen helderziende te zijn om aan te zien komen dat de verkiezingen van 18 maart zullen gaan over de hervormingen in de zorg. Opnieuw laten andere partijen de zware hervormingen graag aan de PvdA over. En natuurlijk, zal er hier en daar vast iets mis gaan. Dat moet dan zo snel mogelijk hersteld worden. Maar het zal niet zo erg zijn als de doemdenkers van andere partijen iedereen willen doen geloven. We gaan over op een beter systeem, het systeem van de menselijke maat. Daarbij zijn mensen die hulp nodig hebben geen nummer en worden ouderen in staat gesteld te doen wat zij al zo lang wilden, namelijk zo lang mogelijk in hun eigen omgeving blijven wonen.

Naast deze zorgopgaven is er nog veel meer te hervormen mensen, ook in de provincie, want als we niet oppassen heeft de mensheid straks twee aardbollen nodig om in onze behoeften te voorzien en is in Zuid-Holland straks alle schaarse ruimte opgebruikt.

Ik heb veel zin om met ons provinciale en ons nationale verhaal de boer op te gaan. En ik heb daar des te meer zin in omdat ik dat mag doen met een groep mensen waar het talent en de ervaring van afspat. In een volgend bericht zal ik daar verder op ingaan.

Wil je op de hoogte worden gehouden van onze #PS2015 campagne, like onze Facebookpagina (https://www.facebook.com/pvdazh) en volg ons op Twitter (https://twitter.com/PvdAZH).

Hartelijke groet,

Ron Hillebrand

Fractievoorzitter en lijsttrekker